Uçurumun Kenarındaki Küçük Kız

Anneme dönüyorum; yorgun yüzündeki masum gözlerine bakarak;
“Burdan atlasam canım acır mı anne?” diyorum…
“Olmaz” diyor.
“Ben yanındayken sana birşey olmazizin vermem!”
Şimdi yine uçurumun kenarındayım…
Bu sefer yalnız
Annemin yüzündeki yorgunluğu miras edinip kendime; uzun uzun bakıyorum uçuruma.
“Susuyorum!”
Hayallerim geliyor gözlerimin önüne…
Karşılığını beklemeden tüm gücümle sevdiklerim!
En zor zamanlarında yanında olduklarım ve hiç bir zor zamanımda; yanımda bulamadıklarım!
Yüzümü rüzgara veriyorum.
Kollarımı iki yana açıp soruyorum;
“Buradan atlasam canım acır mı anne?”
Sen duymasan da bu soruyuben cevabı biliyorum.
Ne atlayabiliyorum; ne kalabiliyorum.
Uçurumun kenarında dizlerimin üzerine çöküp ağlıyorum.
Sanayalnızlığımayaşadıklarıma…
“Canım zaten acıyor anne;
Atlayayım mı?
…